12-12-1947 Op de rede van Makassar
a.b. S.S. Volendam op de rede
van Makassar 12.12.47
Lieveling van mij, zoete Annetje, en lieve Wim, Ger, Tijn en Liesje
Omdat ik een keertje per luchtpost wil schrijven en we morgen waarschijnlijk van boord kunnen en dan vanuit Makassar voor eigen rekening post kunnen verzenden ben ik in het hol van de leeuw achter een machine (rotding) gekropen en tik op deze voordelige maar zeer prozaïsche manier een lettertje naar Holland, waar volgens de laatste berichten guur kou en buien heersen. Kun je het wel warm stoken lieverd en Wim, is het nog niet koud als je 's morgens al zo vroeg de deur uit moet? Tijn, hebben er al een keer bloemen op de ramen gestaan? Lies, als jij moeder helpt om de was te doen en je natte directoirtjes uitspoelt moet je zorgen dat ze gauw droog zijn, want anders bevriezen ze en hangen ze stijf aan de lijn. Ik zal eerst even vertellen, dat ik jullie post in Tandjon Priok ontvangen heb. We kwamen daar, zoals je natuurlijk al weet 9 Dec. aan en hoefden toen 's avonds om 10 uur pas binnen te zijn. Je begrijpt wat een feest dat voor de jongens was, zomaar in Batavia te mogen passagieren. Iedereen was in staat er te komen, want er waren blijkbaar auto's ingelegd, want iedereen had spoedig een lift van Priok naar Batavia. Alle patienten waren voor die dag ontslagen en sommige kwam ik tegen in Batavia. Allereerst ben ik op sjouw gegaan met mijn pakjes en was o.a. ruim een uur bezig met een particulier adres op de Oud Gongdandiaweg 2e paviljoen. Het huisnummer was niet vermeld en de nummers liepen ongeveer tot 200. Die Van Wensen was bij alles mijn gids en ik heb van hem veel plezier gehad. Hij kwam me aan de boot opzoeken, heeft daar meegegeten en was van alles even verrukt.
'k Heb nog lang op Mieke gewacht maar tenslotte zijn we weggegaan, eerst naar een goedang (loods) waarin Klaas van de Bos, een broer van His, die inmiddels getrouwd is, de scepter zwaaide op een goedmoedige manier over een 60 tal koelies. Een vrij verantwoordelijke baan omdat hij alle goederen voor het leger bestemd, in zijn loods opslaat en voor verdere doorzending zorgdraagt. Onder luid protest van een sergeant, die moest gaan lopen, stopte hij ons in de wagen en in no time waren we in Batavia. In een bedsja toerden we door de stad en deden al onze adressen af. Voor die jongen van Van Kempen gaven we het bij zijn kantoor af en hoorden, dat hij naar de boot was. Toen zijn we naar Tjikini gestapt en hoorden van een zuster, dat Puister naar huis was. Vlak na ons vertrek barstte een bui los waarbij we de overkant van de straat niet meer konden zien. We schuilden onder het grote afdak van een grote woning. Na een kwartiertje was het bijna over. Een school kwam uit en blank en bruin kwam naar buiten. Een jongentje van een jaar of 10 had al zijn kleren uitgetrokken en liep piemeltjes naakt naast drie meisjes onder een grote parasol, waarvan er één zijn kleren droeg, zodat die droog bleven. Hij liep zichtbaar te genieten. Puister was verrast en schonk direct lekkere thee. Hij woont daar in een groot huis met meerdere mannen. Het zoeken van onderdak is een puzzle. Hun financiële problemen zijn vele en ook de belasting zit niet stil. De distributie is gebaseerd op basislonen: hoe hoger salaris, hoe groter puntentoewijzing en hoe beter kwaliteit, zodat de lagere ambtenaar steeds met alles achteraan komt. Het is met die jongens bovendien zo, dat ze practisch levenslang dienstplichtig zijn , omdat ze in K.N.I.L. verband beschouwd worden te zijn opgenomen.. Bij Puister vandaan heb ik Mieke telef. trachten te bereiken, maar telkens louw kans. We zijn toen samen door Batavia gewandeld. Het V.H.K.verblijf en A.M.V.J.huis bezocht, maar Mieke niet gezien; wel gesproken. 's Avonds spoedig een lift naar Priok en de andere morgen stond plotsklaps Mieke voor mijn neus. Ook Henk van Kempen en Van Wensen waren er weer. Gezellig hebben we zitten bomen en Mieke gaf me nog één en ander mee voor haar broer in Makassar, waar elke dag een baby kan worden verwacht. Om twaalf uur vertrokken we dan uit Priok en voeren langs het Amerikaanse slagschip, waarop de besprekingen worden gehouden. Mieke was er aan boord geweest. Ze beloofde me, als ze vrij was op een Zondag, als we in Priok terug zijn met haar in een jeep (ze rijdt zelf) naar Bandoeng te gaan. Het lijkt me mieters!! Over een spiegelgladde zee vertrokken we zonder moeilijkheden en liggen nu aan onze ankers te dobberen en wachten op de dag van morgen. De jongens hebben hard gewerkt en de zaal is om te zoenen. Elk koper lampje is geboend en als bloeddoggen liggen de jongens met dweilen op de loer om hem morgenochtend zo schoon mogelijk op te leveren.
Onze reisplannen zijn nogal voorbarig: 15 Dec. uit Makassar, 17 uit Soerabaja, 21 uit Priok, 15 uit Sabang haven en 24 Jan. 1948 in Rotterdam ¾¾¾¾!!!!!!!!!!!!!!!
We schijnen niet meer dan 1190 militairen met ong. 200 burgers mee te krijgen, dus gelukkig weinig kans op zusters. Met de patienten gaat alles uitstekend en ik zal je een gedeelte van onze administratie laten zien zodra we thuis zijn.
Nu is het half elf, de schuit gaat slapen, dokter had ons hedenavond in de hut genodigd, maar ik heb maar niet meegedaan. Er zijn per saldo personen op 52 N.B. die me harder nodig hebben dan hij.
Lieverds tot ziens.
Maart
van Makassar 12.12.47
Lieveling van mij, zoete Annetje, en lieve Wim, Ger, Tijn en Liesje
Omdat ik een keertje per luchtpost wil schrijven en we morgen waarschijnlijk van boord kunnen en dan vanuit Makassar voor eigen rekening post kunnen verzenden ben ik in het hol van de leeuw achter een machine (rotding) gekropen en tik op deze voordelige maar zeer prozaïsche manier een lettertje naar Holland, waar volgens de laatste berichten guur kou en buien heersen. Kun je het wel warm stoken lieverd en Wim, is het nog niet koud als je 's morgens al zo vroeg de deur uit moet? Tijn, hebben er al een keer bloemen op de ramen gestaan? Lies, als jij moeder helpt om de was te doen en je natte directoirtjes uitspoelt moet je zorgen dat ze gauw droog zijn, want anders bevriezen ze en hangen ze stijf aan de lijn. Ik zal eerst even vertellen, dat ik jullie post in Tandjon Priok ontvangen heb. We kwamen daar, zoals je natuurlijk al weet 9 Dec. aan en hoefden toen 's avonds om 10 uur pas binnen te zijn. Je begrijpt wat een feest dat voor de jongens was, zomaar in Batavia te mogen passagieren. Iedereen was in staat er te komen, want er waren blijkbaar auto's ingelegd, want iedereen had spoedig een lift van Priok naar Batavia. Alle patienten waren voor die dag ontslagen en sommige kwam ik tegen in Batavia. Allereerst ben ik op sjouw gegaan met mijn pakjes en was o.a. ruim een uur bezig met een particulier adres op de Oud Gongdandiaweg 2e paviljoen. Het huisnummer was niet vermeld en de nummers liepen ongeveer tot 200. Die Van Wensen was bij alles mijn gids en ik heb van hem veel plezier gehad. Hij kwam me aan de boot opzoeken, heeft daar meegegeten en was van alles even verrukt.
'k Heb nog lang op Mieke gewacht maar tenslotte zijn we weggegaan, eerst naar een goedang (loods) waarin Klaas van de Bos, een broer van His, die inmiddels getrouwd is, de scepter zwaaide op een goedmoedige manier over een 60 tal koelies. Een vrij verantwoordelijke baan omdat hij alle goederen voor het leger bestemd, in zijn loods opslaat en voor verdere doorzending zorgdraagt. Onder luid protest van een sergeant, die moest gaan lopen, stopte hij ons in de wagen en in no time waren we in Batavia. In een bedsja toerden we door de stad en deden al onze adressen af. Voor die jongen van Van Kempen gaven we het bij zijn kantoor af en hoorden, dat hij naar de boot was. Toen zijn we naar Tjikini gestapt en hoorden van een zuster, dat Puister naar huis was. Vlak na ons vertrek barstte een bui los waarbij we de overkant van de straat niet meer konden zien. We schuilden onder het grote afdak van een grote woning. Na een kwartiertje was het bijna over. Een school kwam uit en blank en bruin kwam naar buiten. Een jongentje van een jaar of 10 had al zijn kleren uitgetrokken en liep piemeltjes naakt naast drie meisjes onder een grote parasol, waarvan er één zijn kleren droeg, zodat die droog bleven. Hij liep zichtbaar te genieten. Puister was verrast en schonk direct lekkere thee. Hij woont daar in een groot huis met meerdere mannen. Het zoeken van onderdak is een puzzle. Hun financiële problemen zijn vele en ook de belasting zit niet stil. De distributie is gebaseerd op basislonen: hoe hoger salaris, hoe groter puntentoewijzing en hoe beter kwaliteit, zodat de lagere ambtenaar steeds met alles achteraan komt. Het is met die jongens bovendien zo, dat ze practisch levenslang dienstplichtig zijn , omdat ze in K.N.I.L. verband beschouwd worden te zijn opgenomen.. Bij Puister vandaan heb ik Mieke telef. trachten te bereiken, maar telkens louw kans. We zijn toen samen door Batavia gewandeld. Het V.H.K.verblijf en A.M.V.J.huis bezocht, maar Mieke niet gezien; wel gesproken. 's Avonds spoedig een lift naar Priok en de andere morgen stond plotsklaps Mieke voor mijn neus. Ook Henk van Kempen en Van Wensen waren er weer. Gezellig hebben we zitten bomen en Mieke gaf me nog één en ander mee voor haar broer in Makassar, waar elke dag een baby kan worden verwacht. Om twaalf uur vertrokken we dan uit Priok en voeren langs het Amerikaanse slagschip, waarop de besprekingen worden gehouden. Mieke was er aan boord geweest. Ze beloofde me, als ze vrij was op een Zondag, als we in Priok terug zijn met haar in een jeep (ze rijdt zelf) naar Bandoeng te gaan. Het lijkt me mieters!! Over een spiegelgladde zee vertrokken we zonder moeilijkheden en liggen nu aan onze ankers te dobberen en wachten op de dag van morgen. De jongens hebben hard gewerkt en de zaal is om te zoenen. Elk koper lampje is geboend en als bloeddoggen liggen de jongens met dweilen op de loer om hem morgenochtend zo schoon mogelijk op te leveren.
Onze reisplannen zijn nogal voorbarig: 15 Dec. uit Makassar, 17 uit Soerabaja, 21 uit Priok, 15 uit Sabang haven en 24 Jan. 1948 in Rotterdam ¾¾¾¾!!!!!!!!!!!!!!!
We schijnen niet meer dan 1190 militairen met ong. 200 burgers mee te krijgen, dus gelukkig weinig kans op zusters. Met de patienten gaat alles uitstekend en ik zal je een gedeelte van onze administratie laten zien zodra we thuis zijn.
Nu is het half elf, de schuit gaat slapen, dokter had ons hedenavond in de hut genodigd, maar ik heb maar niet meegedaan. Er zijn per saldo personen op 52 N.B. die me harder nodig hebben dan hij.
Lieverds tot ziens.
Maart
posted by Ger at 11:00 p.m.
<< Home